Şiir, cümle cümle büyüyor!

Kadın başörtüleri, düşler içinde paltom, üstümde gök
Şurda küçük bir eşarp kafayı yiyor, oh ne güzel!

Büyülü gök sessiz, yıldızı maviyi topluyor
Batıya doğru bir burun ayaklanmış ve sular
Sular akıp götürüyor bu kenti

Tel tel gümüş, terkedilmiş gölgelikler!

Şimdi;

Tanrısal göğüsler şöyle bir dursun
Fırlasın Sion’lar mum kokulu kemikten burunlarıyla
Gülünç, ölü ışınlar nice bıçak darbesi önünde eğilsin
Ama yeşil doğada güzelliği muhteşem ıtırlar da belirsin

O öfkeli kubbeler arasından geçen kaldırım tülleri
Deniz ve gök ovayı aştı, yeniden diriltmeli erdem ve dili
O zaman sevgili ruh, bizim için artık hırıldamadan yücelecek

Yalnızca taş ve yalnızca toprak!
Hiçbir boş inanç ötesinden geçemeyecek

Yüzyılda bir gelip coşkulu ırmaklara eşi benzeri olmayan tarlalar ekeceğiz
Şahane patikaların gök renkli, çarpık, huysuz çiçekleri çoğalacak
Kolları ve yakası kanlı çamaşırlarımızı giyip Hazret’e döneceğiz
Küçük gezegenlerin kara cübbeli kısrakları ve tufanları görünecek
Ölüp gidenler gelip boynumuza atılıncaya dek ilahiler söyleyeceğiz

Oy

Ne yaşam!
Gerçek yaşam yok, evet -dünyada değiliz