ARAMIZDAKİ MESAFE
Karanfil tohumları ektiğim yollarına
Kardelen çiçekleri olup açtın ne hikmet! Hüzün mevsimlerinde çiçek açar oldun Yaz mevsiminin sıcaklığını istemedin teninde Nisan yağmurlarını reddettin yüreğinde Kar beyaz kışların ayazına bıraktın Kendi ellerinle yolduğun incecik yapraklarını Bir kaval sesinde yitip gittin zamansız Bir nehrin dibindeki kum tanecikleri Bir ağacın en tepesindeki meyve... Kaf dağının ardı kadardı uzaklığın Ulaşılmaz olmaya çalıştın hep Kendini hep ’’uzak’’ sözcüğünde buldun Keşfedilmeyi bekledin o sözcükte Sığabildiğin bunca sözcük varken sözlükte Sözden uzak bir kelimeye mi sığındın? Kalem bile seni yazmaya kıyamazken Seni çizmeye üşüyen eller... Ve bir de seni anlatamayan, Bir ben... |