hayata bienal
yüksek beton yığınlarında pencereler
pencerelerde insan yüzleri donuk bakışlı puslu gözleri olduğu yerde kayıp giderken kayıtsız hayat beşinci vitese sabitlemiş kendini aslında gidiyor hızla yollardayım yine ve hep ve artık yorgunum düşünmelerimden hayata gözlerim kapalı yürümek istiyorum yollarında taşıtlarında körebe oynayarak düşe kalka ama kimselere çarpmadan ve dokunmadan en sıcağımla hissetmeden kimsenin kokusunu sadece hür düşünce artıklarımı temizlemeye uğraşıyor beynim seyrü-l seferde aynı zamanda uygun yer arıyor yeni umutlar kök salmaya hazırlanıyor toprağımda güzellik tüm endişeleri ve meraklarıyla..... |