NEBZE_İ GÜNmasum ve inanarak yaşıyor çocuk yüreğim hayatını sorgulanmadan irdelemeden güvensiz duruşlara inat sevmeyi öğretiyor yüreğim kendinden büyüklere en helal emeğim ellerimde diri tutuyor varlığımı bir tek özlemleriyle sarsılıyor ağacım gerçekleri hayale bırakmanın hüznüyle kuruyor bir tek. güneşe dönüktür yüzüm sarı sıcağını topluyorum avuçlarımda öğlene duran sabahlarda hayat yolcularının bakışlarına kenetliyorum gözlerimi çabamı anlamıyor kızıyorum kendime her biri akşamdan üzerini örtmüş hayatının her biri tüm özelini ve yarı diri hayatını yorgan altına saklamış da düşmüş rotasına hüznünü neşesini yansıtamaz olmuş dünyaya açılan pencereler hepsi de uykusuz ve hepimiz yorgunuz sunulanı yapmadır tüm gayretimiz ben’i büyüterek içimizde daha da tükenerek biz’i parçalıyoruz ellerimizle..... |