Belki de Umut adın
Ben böyle kaybolup gitmelerden kaçıyorum
Ellerimin boşluklara uzanmasından Korkularım içinde boğulmaktan geliyorum Yüreğimin kanamalarından yorgunluğumu Bir anlatabilseydim Bir dile gelseydi ellerim Ağlardın inan İnan ağlardın benle Ki… Ben sana Bir beyaz mendil uzatırdım Dayamazdım benim için akan gözyaşlarının Toprakla buluşmasına Bana uzatmalısın üşüyen ellerini Kim bilir belki de ısıtırdı ellerini üşüyen yüreğim Bir umut olurdun belki kalan yarısında ömrümün Belki de bir güneş olurdun Bir mavi sabahta 07 Eylül 2009 22: 15 Dila Emral aydın İzmir Karşıyaka Bir ışık yanar gibi geldi bana serap gibi… Ve sonrası karanlık… |
YAZAN YÜREĞE SAĞLIK...RABATLI