Metropol'de Yalnızlık Serenatı
Ellerimi yakıyor gözyaşları
Aynada kırık gramafon gölgesi. Balkonlu evlerin ıssızlığıdır içimdeki Uçmaz çocukların rüyaları Susuzluğudur denize bakan gözlerin İçimdeki bitmez türküsü. İnsanı en çok giden acıtır Buruk kalmış çocukluğunun Çürümüş bayramlıkları içinde Çamura batmış ayakkabıları gibidir Senden bahseden dudaklar uyur, Şehir uyur, Ay bulutların arkasında. Sen uyursun. Ellerimi yakıyor yokluğunun gölgesi Uysal kedi oluyorum, Kıvrılıyorum düşüncelerin kenarına Sen, ırmak oluyor Akıyor En çok acıyan yanıma. Modern kentlerde İnsanı en iyi tanıyan metropollerdir Çarpmadan birine Yürüyerek giden gölgelerdir. Gece yansır bardağımdaki çaya Senden bahseden dudaklar uyur Şehir uyur Güneş uyur Sen uyursun. Şehri en çok yarasalar tanır Karanlığında kuytuların Kör bakışıyla Kokusundan tanır. M.S./ 2009 KAHRAMANMARAŞ |