herşey unutulmaya mahkumdur
denir şu acınası hayatta
ama ben neden seni unutayım ki
unutup gülümsemek varken bütün acılara
iyileştirmek varken kalbimdeki derin yarayı
neden sevdamı kaldırayım ki bugün tozlu raflara...

ağlamak çaresizdir bilirim
düşünmekse acı verir sadece insana
affet desen ne gerek
yüreğim dinlermi ki o sözlerini
bu sessiz akşamlarda...

bazen terk etsem diyorum
seni herkezi ve herşeyimi
ama ne çare...

nereye gitsemde aklımda sözlerin
sessiz bir çığlık olup fısıldar kulağıma
o aşk dolu ve ızdırap acı dolu kelimeleri...

ve öylesine işlerki içime
ağlamayı bile bilmeden kalbim
nede ağladığını
başlar sessiz gözyaşlarını dökmeye...

affet affet beni ne olur affet
o kadar yanlış yaptık ki birbirimize
ama artık tek bildiğim
ağlamak yasak bu sevdalı gözlerime....