Keşke yağmur yağmasaydı.
Ellerinden tutacaktım telaşsız,
çocuklar koşacaktı sessizliğe yalınayak,
üşümeyecekti gözlerinde sonsuzluk...
Keşke yağmur yağmasaydı.
Bir kuş gelip konacaktı avuçlarına,
her şey güneşe koşacaktı.

Keşke yağmur yağmasaydı.
Çiçeklerle bezenmiş parmakuçlarından
yüreğime dökülecekti gözlerinin rengi.
Bir sabahı düşleyecektim belki
kır çiçeklerinin açtığı,
kaldırımlarda seslerin kesildiği.
Bir geceyi düşleyecektim;
camlarda kelebeklerin intihar sesleri,
yüreğimde sükûtun nabzı.
Bir aşkı düşleyecektim;
tepeden tırnağa sevgiye kesmiş
ve saçlarının ucunda denizler yanan
bir sessizliği düşleyecektim.

Keşke yağmur yağmasaydı.
Toprağın kalbinde ölmeyecekti çiçekler,
seni anacaktım kalbimin zindan sokaklarında.
Gidişine intihar saklayacak şimdi yüreğim,
kendimi karanlıkta bulacağım.
Keşke yağmur yağmasaydı.
Rıhtımlarında sonsuzluğun,
kanatırcasına dillerimi,seni söyleyecektim.
Bir tebessüm gezecekti düşlerimde,
adını ayrılık koyacaktım;
eteklerinde ihanetin sesleri,
gözlerinde denizlerin şarkıları
yağmurun sesine karışmayacaktı,
yıllarca dudaklarımda kanayacaktın.

Keşke yağmur yağmasaydı.
Şehadet kadehlerinde zehrin güllerine,
sonsuzluğu bırakacaktım aşka karşı.
Ve oturup kıyısına aşkın
seni çizecektim bakışlarıma,
bakışlarım yıkılacak,
gözlerim sende kalacaktı.
Keşke yağmur yağmasaydı,
uzanıp bir kelebeğin kalbinden
alnından öpecektim.

Hoşçakal!..