AVUNTU
Senle kapandı güneşin sarısı
bulutun dip bucaklarına hızlandı yalnızlık pervanesi Düşlerim indi bacaklarıma Söndürdüm mor ışıkları Şimdi hapsoldum içimde Yar kovuğunda avundum Perdeler indi hüznün burnuna Ayrılık gerçek olsa da, Yeniden sarılsam koynuna Ellerin boynumu dolasa da Kırıldı kanatlarım usulca İnci tanelerim düşünce Aşk kovanında kavruldum Nerde aşk var, orda yalnızlık Kanat gerdim ellerimi Suskunluğumsa içimde çığlık heba ettim gençliğimi Eksiliyor buğün, yarına Başaklar eğik düşmüş güne Avundum temmuz akşamlarında… Melikşah Selçuklu |
saygilar