SUSKUN KALBİM
tenhalarda baharını yaşıyor kalbim
yeniden senle durmak bilmiyor içim kıpır kıpır dolaşıyor gözlerinde değmezmiş dediğim vakitte değdi ellerin ellerime çırpınan kuşun kafesten uçması gibi unuttum kırık sevdalarımı, sildim defterimden mürekkep izlerini gözlerin değdi yüreğime suskunlaştı zıplayan kalbim kavuşunca gönlüm sana unuttum bütün karanlık gecelerimi birden silkindi yüreğim huzurunda sustu kaldı adımlarım çekildi yatagına kelimelerim usulca koynuna girdi ve bir daha geriye bakmamak üzere kapımın fireğini kapandı huzura erdi nihayet suskun kalbim. uslanlanmaz bilirdim deli gönlümü şimdi ırmaklar aktı yatagına huzura kavuştu suskun kalbim. Melikşah Selçuklu |