Aslında şiirin adı var. ’Adsız Şiir’

Vitesi boştadır, gider son sürat.
Ne kuralı bilir ne halden anlar.
“Türküler çağdışı, banaldir hoyrat”
Ne mızrabı vurur ne telden anlar.

Saçları cilalı, pantolon düşük.
Ararım göremem bir parlak ışık
Mazidedir artık “gönülden âşık”
Ne bülbülü dinler ne gülden anlar

“Gardaşlık” bitti de “kanki” revaçta.
Ortası da yok ki her şey bir uçta.
Diyetler modaymış, tümü oruçta
Ne yağı parmaklar ne baldan anlar.

Sevdası “düzeysiz” üç günlük bir şey.
Pamuk ipliğiyle bağlanmış her şey.
Gençliğim dön geri hey günlerim hey!
Ne zamanı zaman ne yıldan anlar.

İki söz söylesen, dinlemez seni.
Maneviyat zayıf, öğrenmez dini.
“Haslettir” sanıyor, belli ki kini,
Ne Kitab’ı tanır ne kuldan anlar.

Yabancı olmakta “Yurdum İnsanı”,
Anlaşılmaz oldu; dili, aksanı.
Öğretilmez ise Milli Lisanı;
Ne sözünü dinler ne dilden anlar.

Tayyar Yıldırım