Kabuğa hasret bağlamış yaralar taşıyorum yüreğimde..


Şiirden biraz kaçmak istedim şu deminde dünyanın. Şiirime gelen yoruma hala hayranlığım saklı ve dedim ki bu yorumu yazabilen kalemin elinden bir şiiri içmenin zamanı. Ve sanki habercisiydi bu hissiyatın. Ve hala bu harflerden çekiniyorum.


Kaleme engel olunamıyor bazen bizim elimizde öyle oluyor. Tutayım çirkin sözlerin ellerinden de gör nezakete marka ettiğin adım neler konuşur. Günlüğünde mümkünatı yoktur uclarda olmak. Ama acı varsa can yanmışsa dil bedbaht. Ne söylediğini de bilmez. Heyhat...




Bunları söylememin sebebi de "gittin"lerin nam olan dillerde nasıl duruşlarıdır. Yakamoz, "adın gibisin"..




Anlattıklarım kalemin genel duruşu. Yürekten kutluyorum. Karanlıkta da güneşte de beyaz olmak zor olsa da olunabiliniyor işte.




Baştan aşağı vuruldum şiirde.Ama kendime çektiğim yerleri alacağım. Ki şu fukaralığımda zannetmiyorum ki gücüm olsun şiire hak ettiği değeri vermek. Yetemem buraya sadece gözlerimin dalgın bakışlarının yine yakalandığını hissediyorum. Ve kendime çektiğim yerler;


"Çırılçıplak soyunan özleme
Dokun şimdi mesafelerce"

And ı Hak olsun ki gördüm bunu. Ve gerçekten gördüm. Bizde gözün eylemine gördüm denmez. Yaşadığına der insan gördüm diye. Sanırım yeterli. Diyebilirim ki şiir bunu anlatıyor. Hani onu da gördük de zordur kusmak bu halleri. 6 kelimeye sığdırmak tüm uzun zamanları. Ve tüm alfabeleri derinden iz sürüşe davet etmek peşi sıra kendiniz konuşun der gibi. Ve kelimelerin böylesine güzel yelken edilişleri her şeye inat "mükemmeldi".



Ve iki dize alıp gideceğim izninizle.

"Zamansızlığın toprağına
"düştüm şimdilerde ölüyorum dediğim"
O an"


Umarım yanlış düşünülmem böyle bölünce değeri. Konuşan kalem değil ki "yüreğim"...



Fevkalade bir anlatım ve bir duruş. Takdirlik ömrüm olsa ya da gücüm ya da yetim tutabilen olamaz da şimdi "hastayım"...


Devamını diliyorum hiç kırılmadan ve hiç yorulmadan.


Sevgiyle kalın her daim...