Sakın Üzülme
Uzaklara sakladın kendini
Bir türlü uzanamıyorum Denizler duvar Rüzgârlar dağ Gittin gideli ellerimde sonbahar Yanaklarına yerleştirdiğin güller yok şimdi Sarardı yapraklar, yeşiller öldü Yağmurlar kurudu Karardı geceler Mehtaba hasret döküldü. Yürüdüğüm yollara ayak seslerin sinmiş Kahkahaların köşe başlarında bekler Duyar gibiyim “Geleceğim!” der gibisin Ne çare doğduğu gün ölür umuttan bebekler Sen gittin gideli hüzün yerleşti yüzüme Oysa ne güzel günleri zamana vermiştik Şarkı tutar gibiydik Sıyırmıştık monotonluktan hayatı “Bu gün benim, yarın senin!” derdik. Sen mahzunsun biliyorum, ben üzgün Geri dönüşü olmayan yollardayız artık Sakın üzülme, sil keşkeleri gönlünden Baharı getirmiştik bütün mevsimlere hatırla Ne güzel, birlikte en güzel SEN’i yaşardık. |