İnsanların hayatında öyle zamanlar bazen dakikalar vardır ki ölünceye kadar aklından çıkmaz belki zaman her acıyı hafifletir ama asla acıyı bitiremez.6 yaşında oğlumu lenf kanserinden kaybettim.(Allah düşmanıma bile evlat acısı vermesin) Hani bazen deriz ya; "dünya başıma yıkıldı".Halbuki bu sözün ne kadar gereksiz olur olmaz durumlarda kullanıldığını anladım.
Bu olaydan sonra dünya ya bakışım tamamen değişti.Dünyanın peşine takılıpta koşmanın ne kadar ahmakca olduğunu anladım.Dünya şimdi benim peşimde koşmaya başladı dünyayı zerre önemsemiyorum asgari seviyede bir yaşam tutturmaya çalışıyorum hepsi o.
Hergün güne başlarken hayattaki son günüm olduğunu düşünüyorum.
Oğlum İbrahim Selçuk TÜRKOĞLU’nun anısına bu şiiri yazmaya çalıştım.Şiir olsun diye de yazmadım öylesine içimden gelenleri hiç düşünmeden aktardım.

Hava çok soğuk, üşüyorum anne
Senin yanında hiç üşümezdim
Biliyorum sen hep yanımdasın
Ellerimi hiç bırakmadın, tutuyorsun
Ben yine de senin yanındayken bile çok özlüyorum anne
Gözlerin ağlıyor anne
Hâlbuki hiç ağlamazdın sen bana
Hep gülen gözlerle bakardın
Neler oluyor, saklama benden
Yoksa ben ölüyor muyum anne?
Güneş battı da karanlık mı çöktü anne
Neden lambayı yakmıyorsun
Seni göremiyorum neredesin anne
Yoksa ellerimi mi bıraktın
Gözlerim kapandı
Yüreğim taşındı
Yoksa ben öldüm mü anne?

Ünal TÜRKOĞLU