Bundan önce ölmeyi hiç istemezdim.
Artık anne olmak istemiyorum.
Canlar canıma kast etti, ufalandım,
Canlarımı acıttım, kendimden utandım.
Günlerdir içimden. hep içimden ağladım ,
Analık, ağır geliyor dostlar.
Doğruları, yanlışlarla kardeş etmek ne haddime.
Yanlışlar birikti, epeydir içime.
Sevginin çıkmaz sokağı da varmış meğer,
Gerçek doğru da neymiş,
Herkesin doğrusu kendine.
Annelik ağır geliyor dostlar.
Nereden geldiyse mükemmellik merakım,
Hep parlasın istedim, benim yıldızlarım.
Kaç gecedir, kafamı duvarlara bağladım,
Hayat bana zor geliyor dostlarım.
Sözlerim havada asılı kaldı.
Herkes kendi aklına bakılı kaldı.
Hatalar, acıya yakıl kaldı,
Dinlenemeyen sözler, üzüyor dostlar.
Bundan önce ölmeyi hiç istemezdim.
Bildiklerimi onlar da bilsin istedim.
Hata imiş eğer düşüncelerim,
Onlar, benden fazla bilir olmuşlar.
Anladım, sevgimi bir kenara koyup kaçmışlar.
Anlamıszın anlamını sorsam ne dersiniz?
Bir gönüle kaç gönül girer dersiniz?
Siz hamalı olursunuz da sevginin,
Kaç gönülde vardır acaba yeriniz?
Anladım durmanın faydası yok burada,
Kalsak sanki fark edilecek miyiz?
Ölmek için yaşamıyor muyuz sanki hepimiz?