İki türlü dost vardır! dost,
Ölümüne dost, öylesine dost.

Birinin içi ne ise, dışı da öyledir,
Diğerinin davranışı işine göredir.

Biri, özünden gelen güzel çehrelidir,
Diğerinin gerçek yüzü sözle perdelidir.

Birinin kalitesi, kaybedilince fark edilir,
Diğeri ise, fark edilince terk edilir.

Biri, birleştirici, yapıcı, gönlü alçaktır,
Diğeri, dosta mezar kazacak kadar alçaktır.

Biri, dar günde, karanlıkta hatırlanıp çağrılandır,
Diğeri, gün ışığında saklanıp kaybolandır.

Birinin yüzü, hayatın gizemine dönüktür,
Diğerinin ölçüsü mide, gerisi yüktür.

Biri, hayatı anlamlı kılan değerlere âşıktır,
Diğeri, nefsinde kaybolmuş yolu şaşıktır.

Biri, açıktır eleştiriye yanlışsa düzeltir kendini,
Diğerine kusur bulursan, çıldırır kaybeder kendini.

Biri, gerçek dosttur, ondan hiç çekinmezsin,
Diğeri, sadece yanındadır, ayrılınca darbe yersin.

Hayat, hilaf-ı hakikati bir gün kusar dışına,
Görürsün; sahtesi, gerçeği, senin de çıkar karşına.

Sahte, gerçek anlaşılır, lakin tedbiri kim alır,
Geride hayretle büyümüş gözler, dövülen dizler kalır.

Anlaşılır boşa geçtiği ömrün, ama anlamak boşuna,
Pişmanlığın fayda vermediği işler gelmiştir başına.

Sahte dostun bini bir para, alan varsa!
Dünyayı vereceğim, eğer gerçeğini bulan varsa!..

Abdulkadir GÜLLÜ