evvel zamanların terkisinde
asılı dün doğumlarına inat
gökten gül ve ay yağarmış
bulutların en beyaz zamanında
gül’ün çehresinde hüzün aydınlanır
ve solunca çocuklar küsermiş oyunlara
ay’ın damağında kuraklık başlar
bir yudum sevgi veremezmiş
bulut ağlarmış gül ve ay yanyana gelemeyince
göğsünde sızılı bir karanfil taşırmış
ağlamasın diye bulut
küsmesin diye çocuklar
gül ve ay göğün ortasında
dansa tutuşup buluta tutunurmuş


avuçlarımızdan yıldızlar kayar
dilekler kuyruklarına tutunamazmış
soluksuzluğunda yiter gider
hiç olur bitermiş
hiçliğini ayasında saklayarak
adımları bir sonrakine muhtaç


ilerlerken serüveninin saklı kırıklarında
ne ileri ne geri oynamazmış
baht denen alnın ortasındaki asılı sarkaç
akrep düşmüşken yelkovanın peşine
an ve an yüzümüz eskir
zaman bırakırken derin izlerini
bir bir silermiş sevinçlerimizi


oysa özlediğimiz
ağız dolusu gülmelermiş
şimdilerde gamzelerim gölgesine saklanmış
çocuk gözlerim çık desede
ayaz vurur yüzüne üşümekten korkarmış
umut ektim mavi akşamlara
çiçeksiz toprağım pamuklara sarılmış
alacalanmış günler
dünler benliğini yitirmiş
yarınlardan bir haber


kime yüz sürse ellerim
bir varmış bir yokmuş
masallardan elmalar düşsede
herkes kendi masalında ebe
diğer yarısı kayıp bir elmaymış oysa ağlayan
derin kesik sinesinde



gülmezmiş hiçbir masal bu gökte
gül ay’a sevdalı
ay karanlığında yetim
bulut hüzün yüklüymüş
gül ay bulut ağlarmış ...



























Gülay Bulut