Ağaç ve Çocuk
On yaşında bir ağaç
Ağaç bir milyon insan gördü Hiçbir göz büyütmedi onu gölgesinde Bir insan dikmişti hayatın orta yerine, Sadece o biliyordu Gövdesi delik deşik minnacık ağacı Ağaç kurşunlandı, yumruk yedi, bıçaklandı Ağaç konuşmadı, Sustu, sustu yine sustu... On yaşında gölgesiz kalmış bir ağaçtı Kimse bilmiyordu O diken çocuktan başka Ağaç büyüdü çocuğun gözlerinde Çocuk büyüdü tüm hücreleriyle Çocuk devrim ninnileri söyledi ağaca Ağaç yaşam senfonisi sundu rüzgarla Çocuk hapse düştü on dokuzunda Her yan duvar, her yan demir Bir ranza ve bir tabak ölüm vardı yanıbaşında Çocuk mahpusu sakladı vücudunda Elleri kanadı, gözleri yandı, bir kalem verildi Savaş nasırlı ellerine Karşılığında ölüm sunulacaktı gözlere Ağaç habersiz başıboş salındı zamanda Ağacı kestiler bir gün on dokuzunda Çocuk dar’a gitti bir sabah Karşısında yağlı urgan ve ıslak mı ıslak tahta Çocuk sallandı, haykıramadı Gözlerinde büyüyen ağaç çocuğun canını aldı Hem de habersiz ve sessiz Ağaç ve çocuk daldı sonsuzluk uykusuna her ikisi de kimsesiz |
şiir uyumsuzluğun içinde baltayla ağaç öyküsü gibi "ne yazık sapı bizden" dedirten
kutlarım efendim
sağlıcakla kalın 5