İZMİR AĞLADIGittin, Tüm acıları yıldız misali serpeleyip yüreğime, Harabeye dönen hayatımı, beni, Bu koca şehri yıkıp geçtin, Tek beni değil, martıları, denizi, Öylece boynunu büküp, Gözlerimdeki yaşla, Kalbimdeki yasla, İzmir’i ağlatıp gittin. Şimdi gözlerimden sen damlıyor, Bu şehrin sokakları, Sen damlalarıyla yıkanıyor, Deli bir rüzgar esiyor buralarda, Yokluğunun ayak sesleri çınlıyor kaldırımlarda, Tek ben değil sevdiğim, Bu koca şehir, İzmir ağlıyor. Bak, Dinle, Martılar çığlık çığlığa, Seni, sadık bir sevgili gibi iskelede bekliyor, Tek boynu bükülen sen değilsin der gibi, Gidişine tek ben değil, Koskoca şehir, İzmir ağlıyor. Bu koca şehir Sensizlikle yıkandı, Bu koca şehir Sen giderken sessizce ağladı, Mavileri çıkarıp koynundan, karalara boyandı, Gidişine tek ben değil sevdiğim, Koca şehir, İzmir ağladı. Sensizim, Sesim çıkmaz, sessizim, Bak gözlerime, anla, Nefesimdin, nefessizim, Canımın canını aldın giderken, Dermanım yok halsizim, Bir beni değil, Bu koca şehir, İzmir ağladı. Ayşe Manav |
Dinle,
Martılar çığlık çığlığa,
Seni, sadık bir sevgili gibi iskelede bekliyor,
Tek boynu bükülen sen değilsin der gibi,
Gidişine tek ben değil,
Koskoca şehir,
İzmir ağlıyor.
acıların ağladığını biliyor ve tüm sözlerinize yürekten katılıyorum acımızda biliyoruz ki biz ağlarken tüm şehrin ağladığını hisediyoruz kaleminize yüreğinize sağlık