Bazen ‘hiç’ olmayı bile beceremez insan.
Alabildiğine kapatır kapılarını her şeye.
Alabildiğine susar herkese.
Amaçlarından, isteklerinden,
Hayallerinden vazgeçer sessizce.
En sevdiği şeyleri yapmak istemezken,
Kilitlenir kalbinin kapıları isteksizce.
Sevdiği şarkılar bile anlamsızdır dilinde
Dönüp gitmek özüne,
Kaçmak ister kendine
Görmezden gelir tepkisizce.
Yüreğinde kalan kırıklar acıtır tenini ince ince
Günün getirdiğini yaşar bilinçsizce
Sessiz, sedasız
Allah ne verdi ise.

Sabahlar olur gün aydınlanır,
Akşamlar olur hava kararır.
Günler birbirini kovalar ömründe,
Soluksuz kalır her nefeste.
Etrafında kim var kim yoksa
‘Silkelen’ der ‘var gücünle’
Duvarlar örer kendine
Her şeye ve herkese.
Günler geçer bir şekilde.
Günün birinde,
Tam da solluğu kesildiğinde.
Hepsi geçti, bitti dediğinde,
Derin bir nefes alır bütün gücüyle.
Yanar ciğerleri, kalbi tutuşur ateşlerde.
‘Ben’ der!
‘Ne yapıyorum kendime’.
Sahi ne yapıyoruz biz böyle...

Ayşe Manav