KADINBen kadını dolu-dizgin hayatın, Toz pembe bir seherinde tanıdım. Emekleyip tay durduğum hilkatin, Kırk yamalı minderinde tanıdım... Adım başı, düşe-kalka yollarda, Düğün-dernek, al kınalı ellerde. Gâhi Leyla, gâhi Şirin dillerde, Kara bahtın çemberinde tanıdım... Bir çoğunun duman tütmez ocağı, Buram-buram şefkat kokar kucağı. Kimi ipek, kimi ateş böceği, Gök kubbenin minberinde tanıdım... Azgını var şaha kalkmış bir kısrak, Üzgünü var boynu bükük ve ürkek. Ben kadını tertemiz ve pir-u pak, Var oluşun cevherinde tanıdım... Doydum diyen alamamış tadını, Kara cahil avrat koymuş adını. Oysa ki ben kadın gibi kadını, Er kişinin gönderinde tanıdım... Orhan BÖRÇEK(Ozan YESARİ) |
Bir çoğunun duman tütmez ocağı,
Buram-buram şefkat kokar kucağı.
Kimi ipek, kimi ateş böceği,
Gök kubbenin minberinde tanıdım...
Şiir çok güzel..Kutladım efendim.Selam,saygı...