BİR ÇOCUĞUN VEDASInereye dökeyim bilyelerin itirazını? arkamda klakson sesi ayağımı yalıyor. baskın ve sakin bir ıslaklık var içimde. çizimlerim kaç adım uzaklıkta ve cansızlar repertuarında okul şarkısı yok, aşk yok . bisikletim ve ben varız, egzoz borusunda. biçimsiz örtü ya da kılıkla siyaha sarınan kelimeler gözlerim. geliyor arkadan evire çevire... ben öldüm mü yoksa öğretmenim? sizin kirpikleriniz pamuk helva. ya ablam taze tarhana yaptıysa ! buram buram… evet, buram. tam buram acıyor yağmur yağdıkça. ve yağdıkça hayat, heyhat! yatacak mıyım öylece beslenemeden düşlerim? bir daha bayramlarım olmayacak mı? peki, son günümü kim fısıldadı? ölüme çelme takamadım, buda benim garip gerçeğim. uçmam,gülmem ve cambazlıklarım artık yer olmadığından bedenimde. ağlama annem, örtünün ötesinde kucaklaşalım. hoşca kal hayat! hoşca kalın arkadaşlarım! Sevilay Karaman Sinop/Ayancık Sevgili öğrencim Resul Caner’in anısına yazılmıştır. Mekanı cennet olsun. 25/04/2009 |