YALAN...
Yalnızdım...
Yapayalnızdım.. Duvarlarla yıllardır arkadaştım. Onlar dinlerdi derdimi, kederimi. Onlar kucaklar avuturdu beni... Ve bir gün. Tam yaşamdan koparken Bir el uzandı yüreğime. Sıcak sımsıcak gözlerle Tatlı güzel sözlerle. Yok olan duygularım Kararan hayallerim Hayat bulmuştu birden. İnanmak isterken bile Yüreğimin bir köşesinden ’Dur’ diyordu sinsi bir ses. ’Unutma aynıdır herkes’ Yanlış olan neydi..? Zaman mı yoksa ben mi..? Yine de… İnanmak geldi içimden Ve inandım. Dost dedim gerçekten. Sonra... Gecenin kör karanlığından Yükseldi bir haykırış ’Yalan’… Artık uyan. Sana dost...Sana yakışan Ancak ’Yalnızlıktır’ … İnan. |