SENSİZLİĞİN SENFONİSİ
SENSİZLİĞİN SENFONİSİ
Bölüm / I Ben ve yine ben... Seni kaybettiğim günden beri Omzumda yalnızlığın Hafızamda olanca ağırlığın... Sensizliğin sessizliğin de titremekteyim. Şimdi sen; Bırakıp da gittin Ayrılığın beyazlığı vurur şakaklarıma Özlemin bir başka doluyor bu yaşıma Yaşlarımda hep senin izlerin... Büyür gözlerimde deniz kadar Gözyaşlarım, denizleri kovalar Kuşkanadında bir ses Sol yanımda bir acayip yara Sancılar bütün bedenimi kaplar... Şimdi sana; Bir uçurtma kanadında yalnızlığımı gönderiyorum Dudağımda hala ılık nefesin Usumda ise son gülüşümün resmisin. Şimdi ben; Gecenin karanlığında yıldızını arayan Hasretliğine her gün ağlayan Ellerimi verecek bir el bulamadım Ah hayalimdi, bir çoban yıldızı Ah en deli yürek hırsızı... Şimdi sana; Gözlerimde denizler büyüttüm Sevdamda o denizleri köpürttüm Köpüklerin beyazlığında sonra, öldüm... Oysa: Bir kuşkanadında sana uçmak isterdim Deniz mavisi gözlerinde buz olup donmak İçtiğin sebil suya bardak İstanbul yollarında toprak Dudaklarında açan gül olmak isterdim. Şimdi benim: Yüreğimde derman yok Gözlerimde sürgün hali, ferim yok Seni kaybettiğim günden beri Omzumda yalnızlığın Hafızamda olanca ağırlığın... Dağlanıyor yüreğim hasretliğinle Sessizliğin sesinde titremekteyim, Sensizliğin sessizliğinde tükenmekteyim. ZERREM OSMAN TÜRKASLAN 17.09.2007 |