nasılda büyütmüş bu sevda seni...
beni bırakıp gittiğinden beri
sözlerindeki cesaret
ufkundaki aydınlık
dinlediğin şarkılara ihtiyacın olmadı hiçbirzaman
göçe zorladığın hasret yüklü kavimlerin
kalmasına razıydın
belki de bu yüzden
her bırakılan izin
ardından bir kova su dökmek yerine
gözyaşlarını salıverirdin...

isyankarlığını bağladığın aşkın
benden kaçıp kendine sığınmaların
ne buluyordunki bu kadar kendinde
dokunduğun ipekten gelinciklerin
aldığın her yolun
inandırması seni
bensiz bir aşkın düş dolu
sahillerinde hayat olması gibi...

ardında bırakıp gittiğin bu harabeler
aklımın yıkıntıları
üzerimde işe koyulan tüm arkeologlardan müzdarip
ne kırıklarım onarılıyor artık
ne de
gizlerim biliniyor...
batmamak için kendi ağırlıklarından kurtulurken
belki de
beni senden uzaklaştırırken
ögrenmiştim
ağır olanı bendim bu sevdanın
ve su alıyorken
ilk kurtulunması gereken...

hayatının, icindekiler sayfasındaki yerime güveniyordum belkide
bu kadar fütursuzca silerken çizdigin resimleri
yazdığın şarkıları mırıldanırken
duvarın önüne dizdiğim senin umutlarındı
gururumun namlusuna soğuk mermileri sürerken
hiç düşünmeden...

terkettiğin ölü hatıralar ülkesi değil
öldürmek istediğin hatıraların,
bir türlü iflah olmayan şairi...
ne mavi gözlerimin bir anlamı var artık
nede buğusunda sektirdiğin çakıl taşlarının...
ne kadar çabuk büyüyen bir çocuktun sen
hırsının yelesine yapışmıs
acelesi varmış gibi
kırlangıçların peşinden koşturan...

sana ait olan ne varsa
benim hayat diye ciğerlerime çektiğim
senin, bir uçurtmanın kuyruğuna asıp kurtulduğun
benim acılarım...
beni taşımaktan yorgun düşen cümlelerin
sarıldığın çocuk yürekli şarkıların
dudağındaki ıslık kadar tutkunsun hala bana
ne nefesin bitsin istiyorsun çalarken
ne de
nefessiz kalıp boğulmak...
yaşamak icin
bırakıp gittiğinden beri beni
ellerin cebinde,
bana tutunmadan yürüyebilmeyi
öğrendiklerin
benim ilk gördüğümde seni
sana dokunmaya kıyamadığım için
kendime söylediğim yalanlardan ibaret

bırakıp gittiğin benim...
gittigin yer,
benim istediğim!