BABAM, UYAN ARTIK...




Bir Temmuz sıcağında dertleşmiştik seninle
Sen, uzandığın kanepede ve ben taburede
Yirmili yaşları sürerken, son günlerinde
Bilemezdim ömrünün ereceğini, bir gün nihayete


Biliyorum yaşam çok kısa, ağlamaklı
Ve sen, bir daha oturamamacasına
Bir daha uzun kış gecelerinde dertleşememecesine
Ayrıldık, Ağustos ayının dokuzunda, kahramanı belli filmi izlercesine



Uyudun, uyanmamacasına ve bana kalan
Şu dünyanın üzerime gelen, yığılan bakiyesi
Sen olsan yüreklice püskürtürdük
Uyan babam, uyan sırdaşım, kalmasın bana kahır


Artık bana kim anlatacak
Kim, bilmem nerelerdeki Mescid-i Aksa’yı
Evrenin öbür ucunu ansiklopedilerden mi öğreneceğim
Gözlerimin feri tükendi, oysa


Oysa seninle hatim ettim ekinimi
Gecelerce uykusuzluğuma yanmıyorum
Söylenişlerime geceler sonunda aldığım nice cevaplarıma
Babam, uyan artık, biricik arkadaşım, artık uyan
Kahır yükleme ve bak minareden yükselen ezan sesine
Uyan artık babam, artık uyan yüce atam, uyan...




(Bu şiir, sıcak bir yaz gününde yitirdiğim babam için) - 13.02.07 -

Mustafa Gökçek