Solmuş, kararmış İstanbul’un mendili.
Hep ağlıyor yorgunluğu.
Uçuşur olmuş geceleri martılar.
Ne desin bu çığlığa İstanbul’un mendili.

Boğaza baktım yeniden.
Bir hırçın gider olmuş vapurları.
Vapurlarda bulamadım oynaşan çocukları.
Sessizliği bıçak açmıyor ağızlardan
İstanbul dün ölmüş gibi.

Çamur, sis yoğrulmuş yüreğine.
Saklanmış sırtına kamburları.
İstanbul ağlıyor.
Sıksan hep ağlayacak
İstanbul’un mendili.

Adalara baktım.Sinmişler göremedim.
Zambaklar yok konduların dibinde.
Kara bir köpek uzanmış kaldırımların birine
Isıracak gibi İstanbul’u
Ne cumbalı evler,ne tahta pancurlu pencereler.
Ne de parke yollar.
Ne bir selam kalmış gelip geçende.

Bitmeyen koşturmaca.
Beton dikme yarışında İstanbul.
Piknik yaptığımız yerler bile
Sevimsiz kule.

Bayramlar da gitmiş İstanbul’dan
Susmuş bekçilerin düdükleri.
Çeşme başında bekleşen kızlar
Yanlarından voltalayan gençler
Hiç gelmemişler bu şehre.

İstanbul’dan gidemeyen bir mendili kalmış.
Politikacıların ağzında
İstanbul’un kirli mendili

...Orhan Semiz...