YOLCUHafif bir söze dönüşüyor toprak Varlığım âşikâr bir gölgeye Gözlerini kapatan yeryüzü Hep böyle yorgun bir akşam Batıya açılan sonsuz pencere Ölüler yalnız başlıyor sabaha Kör bir kuyudan çıkan suçlarıyla Bir şafağın önünde durup Kadere ve hesaba boyun eğen Dönerek kendini çağıran bakışa Âh dünya mevsimi soğuk bahçe Beni yakıp yanıltan keskin arzu Dokunduğum bulut içtiğim su Ne kaldı şimdi senden bana Beni ölüme teslim eden yolcu Yıkılan köprü kuruyan ırmak Beni kalbimden vuran hançer Tutabilsem seni âh ellerin kan Öyle bir ateş saldın ki yeryüzüne Bir uğultuda kayboluverdi akşam MUSTAFA ÖZÇELİK |