BAYAT
sonbahara kalem tutdum ben
yalnızlığı roman yapıp ,yaktım dostları en olmadık zamanda aradım yarime bir buse konduramadan kaçtım uçuk bir hayat boş vermiş bir zaman tutamadığım el vakitsiz ayrılık ölümü kucağıma kondurdu hayatı hatalarla donattı kim kaldı geride hüzün mü? ayrılık mı? yoksa kişileri kaybolmuş bir fotoğraf mı? karışık bir tarif diliminde zamansızlık kavramını arıyorum şimdinin ne hük mü var kaybettiğim gençliğimi yanıyorum artık her şey bana düşman yazdığım kalem tutduğum kağıt dokunduğum çıplak ten elerime düşman. ben her gece kabuslarla uyanırım bir kadın gibi altıma aldığım hayat zevk çığlıklarını bırakamadan tadı ağzımda kaldı bayat |