EY KOCA VEYSEL!
(Âşık Veyel Anısına Saygıyla)
Türkmen yaylasından gelen özünle; Halkın özüsün sen ey koca Veysel! Dillerde söylenen özlü sözünle; Halkın sözüsün sen ey koca Veysel! Çirkinle arana bir duvar ördün, Cahilin gözünde görmeyen kördün. Bakanlar görmezken güzeli gördün; Halkın gözüsün sen ey koca Veysel! Bal yaptı çiçekten sazınla arı, Türküyle söyledin çektiğin zarı. Gönlünü yakarken sevginin narı; Halkın közüsün sen ey koca Veysel! Dalda bülbül oldun gülüne âşık, Bazen yol gösterdin keme dalaşık. Söylerken olmadın dili dolaşık; Halkın tözüsün sen ey koca Veysel! Nice sarıldığın dosta ağladın, O sadık yârine gönül bağladın(!) Kızılırmak ile coştun çağladın; Halkın özüsün sen ey koca Veysel! Eller savaşırken atom çağında, Sen ki meyve verdin kendi bağında. Türlü çiçek açtın gönül dağında; Halkın yüzüsün sen ey koca Veysel! Feyzi’yim andım da ettim yâdını, Ne seni unuttum ne de adını. Daha çocuklukta aldım tadını; Halkın düzüsün sen ey koca Veysel! 5 Nisan 09 / Ank. öz(ü): 1. Katkısız, arı. 2. Dere, çay. |
Feyzi’yim andım da ettim yâdını,
Ne seni unuttum ne de adını.
Daha çocuklukta aldım tadını;
Halkın düzüsün sen ey koca Veysel!
şiirsin yazısın ey koca VEYSEL..........
harikaydı üstadım yüreğine sağlık....