Berfo dünya güzeli
Alımlı...
Sanki bir güneş parçasından.
Hilal kaşları
Maviye çalardı gözleri...
Esmer topraktan
Böyle güzel nazara gelir.
Dünya küçüldükçe
O büyüdü, serpildi...

Eski rivayettir:
"Er buğday kız arpa boyu gelişir"

Berfo insan güzeli
Ay...gökteki aya benzerdi.

Sonra bir bezirgan başına musalat!
Babası yaşında! "Ben isterim Berfo’yu"
Babası " Kısmetse olur dedi"
Düğün dernek kuruldu...

Berfo karaları giyindi;
Haykırarak, tepinerek
Lakin demirden bir kafes içinde
Bu küçük bedenle ne yapsındı?
Annesi:" Ey havar nebiler aşkına
Sultan Şeyhmus adına Berfo’mu eritmeyin bu pir bedenle"

Berfo dile geldi:
"Ben karı soğuk bilirdim oysa ne buzlu ölümler varmış!
Uçsuz bucaksız bildiğim dünya meğer bir tabutmuş!"

Bir kader çizilmişti alnı içine

Berfo: "Onlar güçlü, onlar mutlu benimle
Bense ölümler içindeyim"
Berfonun karı (berfin) karadır
Bu ağıtın içinde...

Düşündükçe;
Kemiren karıncaları hissettim beynimde.

Berfo sephada ecelin pençesinden kıvranırken
Sicimler imana geldi koptu birden...

(Sessiz kelebeklerin cennetindeyim)
Şiir notlarım.
Z.DEVRİM-2007