GİTMELİYİM BU ŞEHİRDE
Gitmeliyim bu şehirden
İşçiler ekmek kavgasına düşmeden Yırtık perdelerin arasında, Güneş içeriye girmeden. Özlem yağmuru sokulmadan toprağın sinesine Çiçekler açmadan bahara gözlerini Gitmeliyim bu şehirden Sevda anahtarını denize atarak Çok acele etmeliyim Bu elvedaya Yokluğun gözümden akmadan, Koca şehrin kaldırım taşlarına O gözlerim kör bakmalı Köşe başından görünmeden yokluğun Dudak kıvrımlarında adın titrerken Gitmeliyim bu şehirden Son trene kaçak binerek Baksan ay gülüm Sabahlamış yine bende ayyaş geceler Uykuyu içmeyen gözlerimin meyhanesinde Sen ikram etin bana Bir ,bir hasret kadehini İçerken bütün düşlerim gerçekle kavgadaydı Ve pes eti İstanbul kokan özlemin Gitmeliyim bu şehirden Sende geri kalan ne var ki! İşte! Haykırıyorum son kez Cesur bir aşktı İstanbul’a miras bıraktığım Atmasın kendini asma köprüsünde Tozlanmasın Topkapı sarayında Halkın dilinde yaşasın artık Ve ben gitmeliyim Gitmeliyim Boğaza karışı gözlerime mil çekerek Binlerce martıyı öksüsüz limanlarda bırakarak Son vapurla Anadolu yakasını işgal ederek Gitmeliyim bu şehirde Anadolu bekler beni BEN gibi Gitmeliyim bu şehirden Gitmeliyim yar 16-3-2009 İST |
güzel dizeler...........
beğenerek okudum..................
tebrikler bırakıyorum sayfanıza...........
sevgilerimle............