Türkiye’nin bir çok yerinde evlerinde elektriği ve suyu olmayan,zor koşullar altında yaşamlarını idame ettiren bu vatanın görünmeyen gerçek efendilerini az da olsa anlatmak istedim.

Burası benim köyüm
Ben ise garip bir köylüyüm
Toprağa yüreğimi eker
Tırpanlarım gene onu
Sevgim de bir köylü gibi
Saf ve sıcak

Ben garip bir köylüyüm
Herkesin gitmeye çekindiği yerdeyim
Ne yol vardır oraya gidilecek
Ne de oraya gitmek isteyen

Burası benim köyüm
Yolları vardır, arabalar geçmez
Sadece su taşımak için katırlar geçer
Zira muslukta akacak suları yoktur
Evlerini aydınlatan elektrikleri olmadığı gibi

Burası benim köyümdür
Kadınları evet kadınları da vardır
Ama ne kadınlar
Ne dudağında ruju vardır
Ne de saçları röfleli ve fönlüdür

Burası benim köyümdür
Yüzlerinde ne riya ne de kibir vardır
Tek dertleri, bir an yağmurlar yağsa da
Ekinler başak versin
Onlar kimseye değil; sadece
Yağmura muhtaç kalmışlardır

Burası benim köyümdür
Açınca ellerini rabbine
Gökyüzünde yağmurları yağdırırlar
Ne de olsa o dua eden ağızlarda
Ne yalan vardır
Ne de boğazlarına haram lokma girmiştir

Burası benim köyüm
Ne efendi olmayı becerdiler
Ne de var olduklarını kabul ettirdiler
Onlar hep unutuldular
Onlar da unuttular unutanları