Sende mi başlıyor yaşam
Ya da ben sende mi ölüyorum?
İki uç arasında gidip geliyorum durmaksızın
O yüzden bu tükenmişlik hissi
O yüzden bu yorgunluk
Sen mi bende bıraktın yaralarını
Yoksa ben mi sende daha fazla kanıyorum?
Anlamsızlaşıyor yaşam denen şey
Sen benden yüz çevirdiğinde
Umutlarımı siyah denen bilinmeze bağladım
Ters kapattım kendime varan yoları
Artık ne gidişim
Ne de dönüşüm var
Hangi zamanlara sıkışıp kaldıysa ruhum
Artık bitimsiz acılara gebeyim
Acılarım ki
Yıllardır bana dost bana yaren
Yıllardır tek dayanağım dediğim
Sende mi başlıyor yaşam
Ya da ben sende mi ölüyorum
Kanadıkça yaşamlar
Başladıkça doğum sancıları
Ben hüzne duruyorum
Ellerimi sürüyorum güne
Gün ağlamaklı
Ben ağlamaklı.......

AYŞEGÜL METİN, 2003