umutsuzluğum çökünce üstüme
acılarmda artışlar yaşanır
öyle bıktım ki yaşamaktan
içimde olmayan birini aramaktan
sanki dokunurcasına kapılmaktan
öyle bıktım ki bir bilsen

ne dağları delen kerem
ne çölleri aşan mecnun
ne de bir türlü kavuşamayan memo ve zin anladı
geriye dönüşlere kapıldım hep
içimde olmayan duygular
bir yapmacık mıydı
içinde sadece sen varsın diye
dökülüyordu gözyaşlarım sonbaharımda
ağaçların gözyaşları gibi kuruca
ağlamaktan yorulmuştu artık düşüncelerim
her gece esen yalnızlığın
beni vuruyordu
derinden fırtınaya kapılmış gemiler gibi
batmaya mahküm kıldın
bir bilsen sensizliğin acısnı
hissetsen içimdeki seni
akıp giden rüzgarların seyrine dalsan
çarpa çarpa savrulduğum uzakları görebilsen
ve sana hep göz kırpınışlarımı
benliğimdeki seni bir bilsen