Bir anne,hayatını yıllarının,dört oğluna vakfetmiş,büyütmüş,gayet güzel de eğitmiş.

En önemli konuda,oğullar anne sözü dinleyemez olmuşlar.
Annelerinin kendilerine layık değildir,olmaz dediği,bayanları kendilerine eş etmişler.

Neticede annenin yanına gelmiş oğul,iş vs için falan.
Bir hafta durmamış,uzak ilden gelini de gelmiş ardından.
Ve çamaşır suyu içirmiş,kaynanasına fesatından.

Şimdi yine oğulun anasını yanına ikinci gelişi,
Bir hafta sonra,dönmüş evine özlemle anarken bebişi.

Anne telofonla aramış,demiş nasılsınız sen oğul bebek?
Aldığı cevap şok etmiş onu gelininden uzaktan gelen sesinden dahi ürkerek.

O sözler aynen şu:Son derece bağırarak,-Orhan, senin öz oğlun değil!,telefonu kapat!
Ve telofon son derece hasta olan annenin yüzüne,çat!

Bir annenin son durumu bu.
O anne ben’imdir,Allaha şükür.
Allah beterinden saklasın.Amin.

Zavallı fedakar kadın!
Kendi başına kaldın.
Evlatlarında da yanıldın
Bir aldanma bankasıydın.

Sana ihtiyaçları vardı!
Sayende karşılandı...
Büyüttün,mesele kalmadı!
Hepsi bildiğince yol aldı.

Candın,sımsıkı sarıldın....
Bir an gönlünü ayırmadın,
Sen canına kayırmadın?
Saygısızlığa layık olmadın.

Şimdi dersin ki,tek söz!
Ana olmak ateşten köz....
Düğümü atana denir,çöz!
Anayken ana öz be öz.

Deli dermiş,öz anan değil?
Allah,bu nasıl bir meyil?
Hangi kalp der ki şere eğil?
Kalbi bet,dilinde siğil.


Allaha havale.


Müfide DECDELİ