Durmaksızın dönen,döne döne kıvrılan bir boran fırtınasının ortasında buluyorum kendimi.
Üşüyorum.
Küllenen yürek ateşini tutuşturamıyorum bir türlü
Ve yanıyorum,soğuğun ateşiyle kavruluyor ellerim.
Yüzümü göğe çeviriyorum,kıyameti görüyorum.
Bu,zihnimin bana oynadığı bir oyun mu yoksa kapalı gözlerimin hakikate ilk açılışı mı bilemiyorum.
Bilinmezliğe duyulan korkuyla ısınıyor şimdi bedenim.
Kaygılarla sarılıyor çevrem
Ve içimdeki endişeyi yansıtıyor çehrem.
Derken fırtınanın ortasında bir ışık vuruyor yüzüme,
O vurdukça yaşarıyor gözlerim,
Yaşlar süzülüyor inmeye alışık oldukları tenden.
Her damla biraz daha eritiyor buz tutan yürek kafesini.
Umut nefesini soluyorum yeniden,
Sızlıyor genzim.
Uzun zamandır gelmeyen ve yıllardır beklenen bu misafirin sesiyle irkiliyorum,
Heyecanlanıyorum.
Hasretimin kolonyasıyla karşılıyorum özlem kokan misafirimi.
Aniden kararıyor gözlerim,yer değiştiriyor iklimler.
Boran fırtınası nevruz yağmurlarıyla sükûn buluyor,
Ve bahar rüzgarları bir davetiye bırakıyor avuçlarıma.
Düşünüyorum.
Gitmeyi hep düşünen ama hiç göze alamayan biri olduğumu anımsıyorum.
İkilemler dünyasında üçüncü bir yol çiziyorum kendime,
Düşüyorum bir hayalin peşine.
Ama kim bilir,belki vardır bir bekleyen,
Belki o da gitmemi bekliyordur nicedir!
Risk almak gerek bazen,gemiler yakmak gerek,
İmkansızlıklar dünyasının zincire vurulmuş bahtiyarlık kapısını zorlamak gerek.
Bakın yoldayım işte,
Oturmuşum cam kenarına,gidiyorum.
Hava kararmış,ama güneş yüreğimde en tepede.
Gülüyorum,kalbimin atışlarını sayıyorum.
O hızlandıkça saniyeler inadına yavaşlıyor,
İnadına yavaş dönüyor ibre.
Ve geldim işte,
Yaktığım gemiler dimdik karşımdalar,
Almışlar sevdiğimi güverteye, beni bekliyorlar.