AYÇE KIZ
Kayar gibi gökte gün hep batıya koşardı
Gözlerinde bir davet ve kalbinde tereddüt Bilemezdim içinde nasıl bir his yaşardı Gölgeler serper iken üstüne selvi söğüt Kayar gibi gökte gün hep batıya koşardı Sen sevmekten korkardın ben ise sevilmekten Öyle bakar dururduk ürkek ama arzulu Nasılca sevdiğimi diyebilseydim yekten Senin idi kucağım bir kucak ki aşk dolu Sen sevmekten korkardın ben ise sevilmekten Sana, ne varsa arzda hep te sana vermişler Meryem’in gözlerini Venüs’ün dudağını Bâbil bahçelerinde dahi seni görmüşler Akça bulutlar ile yuğmuşsun ayağını Sana, ne varsa arzda hep te sana vermişler Gün seninle ışırdı su seninle akardı Senin ile küf ve pas daha da az kekrekti Sevda sonsuzdu ama ömür kıt vakit dardı Bir gün hiç acımasız zaman restini çekti Tabiatta renk sustu gökte yıldız karardı Üç elma değil idi toprağa düşen gökten Üç damla kan süsledi ay ışığında karı Uçtu sessizce göğe o pembe ve ılık ten Pek narindin Ayçe Kız üşürdün sabahları Sen sevmekten korkardın ben ise sevilmekten (Kadıköy / İstanbul - 5 Kasım 1975) Zekâi BUDAK |
Sanat değeri yüksek eserinizi ve sizi kutluyorum.
Saygılarımla.