3
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1428
Okunma
Bazen kendimi
Pamuk Prenses gibi hissediyorum..
Herkesin rolü belli bu masalda..
Oyunlarıyla,
Yaşamı zindan eden cadı üvey annem
Pek sevgili Kader !
Hayatsa;
Kaderin elinde oyuncak olmuş,
Benim zavallı peder !
Zaman;
Hani şu öldürmek için tutulmuş,
Sonra insafa gelip de bir an,
Beni ormanda bırakan asker !
Ve sen Canözüm,
Sevgi dolu bir öpücükle,
Bana hayatı yeniden bahşeden o yakışıklı er !
Bir İstanbul kaldı masalın dışında..
Yedi tepesinden birinde bile,
Saklanamadığım tek yer !
Masal mı,gerçek mi bu olup bitenler ?
Bir sonu var mı,bilmiyorum..
Kimbilir,
Belki de sonsuza dek sürer !
Cevap Yaz