Kalmadı neşeli cıvıltıları kuş sürülerinin
Göçmüş hayatın dolaysız yüzü
Konuşlardan, sardunyalardan
Hüzünlü bir bülbül mevsimin yasına boğulmuş
Kuru fundalıklardan son cıvıltıları duyuluyor
Yarınlar onsuz bir tuzak




Küçük kemancı bir kız çocuğu
Bağbozumu şarkılarını seslendiriyor
Ezgiler yüreğinden dökülüyor
Güz mevsiminin sıkkın örtülerine
Korkunç desenler gibi hüzün işleniyor
tenine




Mevsimler tanrının dilleridir
Güz hüzün dilidir, epiktir
Hüzündür insanı tanrı dilinden konuştura
Hüzündür insanı tanrılara yakın kılan




Dişil tabiatın yası fosilleşmiş bir cenindir
Tanrısal dağarcığa rivayetler kazıyor
Ana rahminin aksak anlağında
Günah çıkarıyor varlığından tanrılar
İnsanlaşma ihtimaline bir sendelemedir
hüzün




ve
Baküs’da dönüyor hüzün diyarından
Bir şarap soyu doğurmuş
Anlağın aç kültünden
Yurdunun yaratılış mitlerinden

..........2009,,,,,,,,,,