Bakalım ozan, hıncını nasıl çıkarmış dizelerden.
Şiirleri sınırını zorlayıp, ezgilere konu olabilmiş mi sevdası?

Saygılarımla..

[ kalin] Ne zaman yan baksan acı’ma;
-ekmeğimi alsan elimden,
Alev fışkırır gözlerimden!
-kin ateşini hârlarım!

Ne zaman hor görsen düşümü,
Çalsan goncasını gülümden,
Volkan olur, patlarım derinden;
-boğar allarını, küllerim!

Hıncımı alırım en haşin,
-en yaman dizelerden;
Yakalarım anlamını paçasından;
-parça parça ederim!
Kafamdaki kuytunun en derin,
-işkence hücresinde yağmalarım!

Tutarım yakasından, acımadan;
-sallarım yârlara; dil sürçer!
-kan tepesine biner, zan ölür!
Her neyse zâlimden yazıma düşen;
-abuk subuk lâfa döner!

Öfkeme ses vermez artık, sazım;
Ezgilerini de salmaz elâleme;
Umudunu sineme gömer, özüm;
Türkülere güç vermez sözüm;
-dilim arlanır, feleğimden!

Ne zaman söz versen cemreye;
Kuşku dellenir, ağlarım içimden!
Sıla tükenir, geceden;
-biter erim!
Hesap sorar sivri dillerim;
-mazeretin uçkuru düşer;
alayını bombalarım!

Kuşlar yollanır; göçün ardından;
-tez gelir kara haberin; beni bulur!
Kahrolası telgrafın suçu yok;
-zavallı bir elçidir; söylenme hiç!
Dağlar beni bilir; ağı, canadır;
Koğular öter cürmü kadar, yıllanır;
Ağular atar yanık telinden;
-acısı kendine yeter!

İşte, o zaman sorsalar hâlimi;
Kızıl kıyametim olur yaban;
-lavım söner, kor düşer!
-yürek ölür, elinden!

17.06.2008 - 15.10.2011