Uçup gidiyordu sevdam
Felç olan umudumun ellerinden
Şu koskoca peron da
Bir yalnızlığım kalmıştı
O yalnızlığı içine sindiremeyen
Ve bir de ben…
***
Ama hiç bir türlü
Kalkıp gitmemiş gibiydi tren
Belki de inanmıyordu
Korkuyordu belki de gerçeklerden
Dili sanki tutulmuştu
Lakin hiç çıt çıkmıyordu
Henüz acılı yüreğimden…
***
Bir “elveda’yı” bile
Çok görmüştü işte
Bana o vefasız giderken
Söz geçire biliyordum gözlerime
İnanıyorlardı onlar bu gidişe
Ne kadar anlatmak istesem ama
Dilimin döndüğünce
Dilim anlatamıyordu yine de
O’nun beni terk ettiğini yüreğime…
***
Oydu aslında
Oydu beni burada bırakıp giden
Kara trenle uzaklaşan benden
Aslında ise bendim, ben
Tren gittikçe daha da küçülen
Ve küçüle küçüle,
Nihayet bir nokta haline gelen...
***
Kala kala
Tek başıma kalmıştım istasyon da
Şu kırık dökük kalıntımla !
Sanki yorgun bakıyorlardı gördüklerim bana
Ben mi yorgundum yoksa ?
Peki neden,
Hızlı hızlı dağılıyorlardı ya
Yıldırım şeklin de koşa koşa
Her zerrem trenin gittiği tarafa ?!...
X
==================
İ. HAKKI GÜRCANOK
==================
+İst. // ŞİLE // A Ğ V A+