Ülkemin şairleri, susarsa ne olacak.
İnan ötmez bülbülleri, ülkem viran kalacak.
Hak hukuk ve adalet, susturursa dilleri.
Ne gül kalır ne lale, kurur gönül gülleri.

Yaratan Allah bizi, kullarım dedi sevdi.
Cenneti müjdeledi, bizlere değer verdi.
Hak yeme adil davran, bütün kullar eşittir.
Bu hayat bir gün biter, sırat ise gerçektir.

Bakın güzel vatana, Rabbim neler bahşetmiş.
Bal akar kovanlardan, nimet bereket vermiş.
Çalış her yer hazine, zenginlikler bahşetmiş.
Bizi yaratan Allah, doğru ol kulum demiş.

Bu görev bizleredir, sonunda mükafat var.
Hayat bir gün bitecek, elbette kıyamet var.
Doğru dürüst yaşa ki, sonunda hidayet var.
Haramla yaşayana, cehennem de gelir dar.

Yönetenler adildir, asla yapmaz ayırım.
Ülkemin bu haline, yüreğimi dağlarım.
Şair yazmaz gül solmuş, bülbül şaşırmış kalmış.
Yalan iftira çamur, sapla saman karışmış.

Yazdıklarım gerçektir, anlıyordur şairler.
Açlık yoksul sefalet, dertli akar nehirler.
Gündem saptırılıyor, unutulur işsizler.
Hakkını arayamaz, korkmuş susmuş fakirler.

Beni sokmayan yılan, yaşasın dersen eğer.
Sıra sana gelince, kalır mı sende değer.
Layık değil bu millet, istikbal gelecekte.
Lakin takat kalmadı, mucize bu millette.

Türkmendağlı hiciv var, taşlama edebiyat.
Gerçekler ayan beyan, şairlikte bir sanat.
Anlayan anlamıştır, yanar yürekler heyhat.
Bizde bu şiir ile, yaptık biraz seranat.