Allah’ım nedir bu, nedir bu afat.
Kıyamet mi koptu yoksa ülkede.
Pamuk ipliğine, bağlanmış hayat.
Sarsılıyor Rabbim, koca Türkiye.

Yıkıldı şehirler, yanıyor canlar.
Maraş, Antep, Urfa can çekişiyor.
Binalar göçüyor, yarılan yollar.
İnsanlar çaresiz, millet ağlıyor.

Kadın, erkek insan ayırımı yok.
Göçen binalarda, enkaz altında.
Sağ çıkan olsa da, ölen insan çok.
Donuyor çocuklar, karın altında.

Diyarbakır, Kilis, Adana, Hatay.
Malatya ağlıyor, Adıyaman yas.
Osmaneli zaten, ayrı bir olay.
Kalmadı burada, taş üstünde taş.

Çürük binaları yapmış mütahit.
Demir, kum, çimento hepsi de eksik.
Her şey baştan bozuk, ölenler şehit.
Para hırsı varken, olur mu birlik.

Yıllardır söylüyor, uzman olanlar.
Kimse dinlemiyor, bu hocaları.
Hiç tedbir almamış, cahil adamlar.
Haydi geri getir, giden canları.

Türkmendağlı şair, çok deprem gördü.
Vallahi görmedim, böyle bir olay.
Milyonlarca ocak, yanarken söndü.
Yapmak zordur lakin yıkmak çok kolay.
Çürük binalarda insanlar öldü.
HİLMİ CAN.
(5328)
6.Ocak.2023.Pazartesi gece saat 4.17 merkezi Kahramanmaraş olan çok büyük bir deprem yöreyi yerle bir etti.Ve insanlar bu soğukta çaresiz kaldılar.