Karabasan misâli çöker üstüme akşam,
Kasvet yağmurlarını döker üstüme akşam,
Zift gibi,katran gibi akar üstüme akşam;
Kurduğum hayâllerden, beni almadan gitmez.

Güneş,doğudan doğmaz benim sabahlarımda;
Sen doğarsın her sabah hayâl berzahlarımda.
Her gün hüznü yaşarım meçhul günahlarımda,
Hüzün doluysa zaman; sabah-akşam fark etmez.

Her seher,bülbüllerle birlikte ağlar gönül;
Bülbülün figânını duymaz oysa hiçbir gül.
Öyle bir gönül var ki,dibi ateş,üstü kül;
İçin için yanar da,dumanı dışa tütmez.

Bu ne zâlim kaderdir,bu ne tükenmez çile?
Ne ’hüzün’, ne ’gözyaşı’,getirmez onu dile.
İsyan edip,derdimi dökmek istesem bile;
Şiirler âciz kalır,ummanlar bile yetmez.

Felek,duymazdan gelir duamı,niyazımı,
Bir dinleyen çıkmaz hiç,kan ağlayan sazımı.
Kader öyle bir yol’a çizmiş alın yazımı;
Umut yolun sonunda,ömür biter,yol bitmez....

ÜNAL BEŞKESE