Gül Goncası
Vardım;
Rıza kapısına Pek ağırmış tokmağı Yol aştım sanırdım Yolun başıymış, Sabır durağı. Kaynıyor gün ocağı Kaynatıyor, Canlar canı Can’dan Canan’a varmayı Kolay mı sandın, Abayı sırta vurmayı? Aldınsa hırkayı Köz eder bu aşk, Dünyayı! Pişecek hayat toprağı Açılacak Nur kapıları. Yansın! Benlik dağları Men ararım Ummanı Bir yudumluk kaldı suları Göründü Dost kolları. Kurulurmuş, Evliyalar otağı Derya içre yanardağı Varsın yaksın lavları Aşk ile açılır, gül goncası. Nurhayat Nalçacı |