Elinde kalem…
Bir harfin sevgiliye giderken
Biri içini büklüm büklüm yapan o zafer şarkısına kayıyor.

Sevdalım…
Neye sevdalandığını bile bilmeden yaşamak yıkıyor bizi
Bir yanında hiç uyanmak istemediğin o sevgili
Bir yanında özgürlüğünü hiç göremediğin vatanın
Yaşadığın o topraklarda seni tutan barışı görmek umuduydu
Namlu seslerine, kurşun izlerine döndü umutların
Bir çocuğun oldu
Adını barış koydun
Özü hiç gelmezken topraklarına
Sen oğlunla barışı getirecektin, bir umutla…
Gördün ki
Namlular çevrildi oğlunun küçücük alnına
Toprağa düşürdüler küçücük bedenini
Oysa
Hiç kimsenin varlığına salmadın elini
Oysa
Yaşamına
En sevdiğinin yaşamına
Sevdalarına uzattılar ellerini…

Sevdalım…
Barışa, kardeşliğe ve umuda meylettin…
Tıpkı ilk yaratıldığımız gibi…
Habil ve kabil doğmamışçasına…
Birinin zenginliği diğerinin rahatını huzurunu sağlarmışçasına…
Oysa eli kanlılar
Savaş koymaya zorladı çocuklarınızın isimlerini
Yoksulluk koydular yaşamlarınızın isimlerini…

Sevdalım…
Unutma…
Bugünleri…
Adı barışların küçücük alınlarındaki namlu izlerini unutma
Unutma ki
Yalan sözlerle, yanındaki sevgiliye giden harflerin
Zafer şarkılarına gitsin önce,
Unutma ki…
Zafer gelince
Dallarında çiçekler olan ağaçlarınla,
Nasılsa…
Harflerin tümü dönecek sevdalına
Unutma ki
Adı barışlar büyüsün özgür topraklarında…