Kulaklarım seste, gözlerim yolda,
Hasretin sırtıma giydiğim urba…
Hadi insaf edip, dermânım ol da,
Bir son ver bahtımla girdiğim harbe…

Etmiş beni bir kez kendine esir,
Mantığa sığmayan, sevdâ denen sır.
Sensiz her günüm yıl, her gecem asır,
Aldığım her nefes ömrüme darbe…

Neyleyim, çektiğim Hakkın takdiri,
Bil ki, sevdam hâlâ bu yüzden diri.
Belli, sultan olmuş gönlüme biri,
Sunmadan bir tas su, bir kaşık çorba…

Gönlümden gözüme çıktıkça keder,
Aşkımı ağyara âşikâr eder.
Hâlimi görenler, kim bilir ne der,
Büzsem, elin ağzı değil ki torba…

Korkarım, hasretle vâdem dolacak,
Kurduğum hayâller yarım kalacak.
Ruhum ilelebet mahzun olacak,
Kabrim de sevdâmın yattığı türbe…

Bazen acım böyle sabrımı aşar,
Bütün isyanlarım dilimden taşar.
Sonra, yüreğime bir ümit düşer,
Bu dünyanın bir de ahreti var be…

Veli BOSTANCI