O, içimizi üşüten soğuklar yok artık...

Geride kaldı o fırtınalar...

Bahar geldi memleketime...

Çimen saldı salacak her yer...

Kuşların cıvıltısı kapıda...

Uyandık o uzun uykularımızdan.

Vurduk kendimizi çayırlara,bayırlara...

Yağmurlara döndük yüzümüzü...

Islandık birer birer... Bahar yağmurlarında...

İçimize doldurduk toprağın kokusunu...

Keşke her mevsim bahar olsa...

Mutluluk dolsa içimiz...

Sevgi doluşsa içimiz an be an...

Bilirim...uzak kaldık sevgiden...

Uzaklaştık...

Gün geldi; yosun bürüdü içimiz...

Kapandık içimize bazen...

Gün geldi; saçımıza aklar düştü umarsız...

Tıpkı ; kış mevsiminde başımıza düşen kar taneleri gibi...

Gün geldi;hayat bizi savurdu...

Uzaklara...çok uzaklara...

Tıpkı o kış mevsiminde; esen zamansız rüzgarlar gibi...

Savrulduk...

Üstümüze kapkara bulutlar çöktü bazen...

Bitmez dediğimiz umutlardan yoksun kaldık, gün geldi...

Umutlandık...

Bazen umutsuz kaldık...

Hep baharları bekledik...

Bazen güldük...

Bazen hıçkırıklara boğulduk...

Hep baharları bekledik; bir dahaki baharları...

Yaşayabilene ; her mevsim bahardır aslında...

Sevebilene...

İçinde sevgi besleyene...

Kötülüklerden, içimizi kemiren nefreten uzak durabilene...

Zaman ne olursa olsun....

Mevsim ne olursa olsun...

Her mevsim bahardır aslında...

Silkinmeli...

Uyanmalı, o bizi esir eden kış uykularından...

Sevgiyi çekmeli içimize...

Doyasıya...

Bizi savuran umutsuz rüzgarlarıyla savaşmalı...

Sevgi yağmurlarında ıslanmalı delice...

Ne çıkar sevgisizlikten, öfkeden, nefretten...?

Kötülükten başka...

Her mevsim bahardır aslında...

Sevgiyle kuşanana...

Varsın geçsin yine de yıllar...

Ne çıkar sevgisizlikten ...?

Bize sevgiden arta kalan...