KARA...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Her karanın bir büyüsü vardır...
Her rengin bir sözü vardır... Her kadının seveni... KARA bile olsa... Atticus Finch... Sevgili Atilla abi, sana canı gönülden teşekkürlerimle... Hiçbir renk yakışmazdı matemime bu kadar Elinden düşürmediğin hüzünlü romanların sesi gibiydi kulağımda çınlayanlar Ben Kum gibi dökülürdüm umudu yitmiş meleklerin kanadından Daha çok sustuğum zamanların toplamıydı hayat Dillendiremediğim bir şarkının kırık notasıydı ruhum Kuyusunu kazdığım mürekkebin derin hokkası Sen Kendini içinden aşağıya bırakan kara kaplı yadım Eski dilde yazılmıştı tüm yaşadıkların... Kara kara bakardın hafif gamzeli yüzünle Sözünle bir kılıcı kıracak kadar kadındın Öylesine yaşamadın Ölesiye yaşlanmadın Sen Tanrının kendine ahdettiği yazıttın... Dokunduğun her ateş, elinden eteğinden kaçıp uzaklaşırdı da Bulutla beraber yağmur olup geri dönerdi yanıma Sevindiğin dünlü yarınlara dair ne varsa Peygamberlerin sözüyle avucun eteğin öperdi kul hakkına Karaydın Karanın en karasını bağlamıştın mor gecelerine... Belinde mor düşlü kuşağı ile Gencecik bir kadındın Çocukluğundan bugüne... Gökay Birkan SUCAKLI |
duyguydu...
akıcıydı...
alkışladım...
ve anladım sessizliğini,
ama sondan başladım okumaya tarihlerini geriye doğru...